ภาษาจีน

กลอนจีน ส่งหยวนเอ๋อไปที่อันซี 送元二使安西 บทกวีเจ็ดคำ (หนึ่งบาทมีเจ็ดคำ) แต่งโดยหวังเวย 王维 《送元二使安西》 渭城朝雨浥轻尘，客色青青柳色新。劝君更尽一杯酒，西出阳关无故人。 ฝนเมืองเว่ย ยามเช้า ฝุ่นเปียกชื้นกิ่งอ่อนต้นหลิว ที่พักแรม สีเขียวขจีขอเชิญท่านดื่มสุราให้หมดอีกจอกเพราะเมื่อออกจากด่านหยางกวนไปทางตะวันตก ท่านจะไร้ผู้คุ้นเคย ต่อมา บทกลอนนี้ ได้รับการประยุกต์ กลายเป็นเพลงกู่ฉิน หยางกวนซานเตี๋ย 阳关三叠 หรือด่านหยางกวนสามท่อน ซึ่งเป็นเพลงที่ได้รับความนิยมของชนชาวจีนเป็นเวลาช้านาน

ณ หอกะเรียนเหลือง ส่งเมิ่งฮ่าวหรานไปกว่างหลิง เป็นบทกวีอำลา ที่เขียนโดย หลี่ไป๋ กวีเอกผู้ยิ่งใหญ่แห่งราชวงศ์ถัง กลอนบทนี้เป็นกลอนที่หลี่ไป๋แต่งเพื่อส่งเมิ่งฮ่าวหราน กวีเอกในสมัยถัง อีกท่านหนึ่งซึ่งเป็นสหายรัก เพื่อกล่าวลา โดยเมืองกว่างหลิงสมัยนั้น ก็คือเมืองหยางโจว ในมณฑลเจียงซู ในปัจจุุบัน 《黄鹤楼送孟浩然之广陵》   故人西辞黄鹤楼，烟花三月下扬州。孤帆远影碧空尽，唯见长江天际流。 ลาเพื่อนเก่าเดินทางไปหอนกกระเรียนเหลืองทางทิศตะวันตกเดือน 3 ฤดูดอกไม้และสายหมอก (ฤดูใบไม้ผลิ) ล่วงไปถึงหยางโจวเห็นใบเรือโดดเดี่ยวไกลลิบสุดขอบฟ้าสีครามเห็นแต่แม่น้ำฉางเจียงที่ไหลสู่สวรรค์ ในปีที่15 ของรัชศกไคหยวน (ค.ศ.727) ของจักรพรรดิถังซวนจงแห่งราชวงศ์ถัง หลี่ไป๋กลับมาจากการเดินทางไปทางทิศตะวันออกและมาถึงอันลู มณฑลหูเป่ย เขาอายุ 27 ปี …

การแสดงความรักของสามีชาวจีนในสมัยโบราณ ที่จะวาดคิ้วให้ภรรยา เพื่อเป็นการแสดงความรัก

บทกวีหิ่งห้อยในฤดูร้อน 夏萤 เป็นบทกวีห้าตัวอักษรที่เขียนโดยจูซู่เจิน 朱淑真 กวีหญิงในสมัยราชวงศ์ซ่ง บทกวีนี้บรรยายถึงบรรยายกาศในฤดูร้อน ท่ามกลางแสงหิ่งห้อยซึ่งเป็นแสงส่องสว่างในตอนกลางคืน