เทพเจ้าแห่งความรักและสามัคคีในตำนานพื้นบ้านจีน
เหอเหอและเฮ่อเซี่ยนเดิมทีเป็นเทพเจ้าที่เป็นสัญลักษณ์ของความรักระหว่างสามีภรรยา
บางครอบครัวจะจัดแสดงและแขวนภาพเหอเหอเซียน ไว้ในห้องโถงกลางระหว่างงานแต่งงาน โดยมีความหมายว่า “ความสามัคคีและโชคดี” สื่อถึงความรักใคร่กลมเกลียวและความเป็นน้ำหนึ่งใจเดียวกันของครอบครัว
ในภาพวาดปีใหม่หรือเหนียนฮั่ว 年画 เรามักจะเห็นเทพเจ้าเหอเหอและเฮ่อเซี่ยน องค์หนึ่งถือดอกบัว อีกองค์ถือกล่องสมบัติ ซึ่งหมายถึงความสามัคคี
ประวัติของเหอเหอเซียน
ในสมัยราชวงศ์ถังมีพระภิกษุสองรูป รูปหนึ่งชื่อหานซาน และอีกรูปหนึ่งชื่อซื่อเต๋อ
หานซานเป็นพระที่มีความสามารุด้านการแต่งบทกลอน กวี เคยพำนักอย่างสันโดษอยู่ที่หานเยี่ยน ภูเขาเทียนไถ จึงได้ชื่อว่า หานซาน
ซื่อเต๋อเป็นชายผู้ทุกข์ยาก ถูกพ่อแม่ทอดทิ้งในป่าตั้งแต่เกิด โชคดีที่เฟิงก่าน พระภิกษุผู้มีเมตตาจากภูเขาเทียนไถ ผ่านมาและพาเขามาที่วัดเพื่อเลี้ยงดู และตั้งชื่อให้ว่า “ซื่อเต๋อ”
เมื่อซื่อเต๋อเติบโตขึ้น ท่านได้อุปสมบทเป็นพระภิกษุที่วัดกัวชิงบนภูเขาเทียนไถ และได้รับมอบหมายให้ทำงานเล็กๆ น้อยๆ ในครัว
ก่อนที่หานซานจะมาถึงวัดกั๋วชิง ท่านใช้ชีวิตอย่างยากไร้ในหานเยี่ยน
ท่านซื่อเต๋อผู้มีจิตใจดีมักแบ่งปันอาหารที่เหลือให้หานซาน ซึ่งยังไม่ได้บวชเข้าวัด จนทั้งสองค่อย ๆ มีมิตรภาพอันแน่นแฟ้นขึ้น
ต่อมาเฟิงก่าน พระสงฆ์จากวัดกั๋วชิงได้พบว่าทั้ง 2 คน มีมิตรภาพที่ดีต่อกัน เฟิงก่านผู้มีเมตตาจึงอนุญาตให้หานซานเข้าวัดและทำงานเป็นพ่อครัวกับซื่อเต๋อ
นับแต่นั้นมา ทั้งสองก็สนิทสนมกันมากขึ้น
หานซานแต่งบทกวีได้อย่างไพเราะ แต่นิสัยของเขากลับแปลกประหลาด เขามักจะวิ่งไปตะโกนด่าตามวัดต่างๆ และถูกพระสงฆ์ในวัดมองว่าเป็นคนบ้า
ซื่อเต๋อรู้จักพรสวรรค์ด้านบทกวีของหานซานเป็นอย่างดี จึงมักจะท่องบทกวีกับหานซานอยู่เสมอ และร่วมกันศึกษาพระพุทธศาสนาและวรรณกรรมร่วมกัน จนบรรลุธรรม
กวีรุ่นหลังได้รวบรวมบทกวีของท่านไว้ในหนังสือ “รวมบทกวีหานซานจื่อ” 《寒山子集》3 เล่ม
ใน “สุภาษิตโบราณ” 《古尊宿语录》มีบทกลอนอันไพเราะ “หานซานถามซื่อเต๋อ” อันโด่งดังคือ
หานซานถามว่า
“หากใครในโลกนี้ใส่ร้าย หลอกลวง ดูหมิ่น หัวเราะเยาะ ดูหมิ่น เกลียดชัง และหลอกลวงข้า ข้าควรรับมืออย่างไร”
寒山问曰：“世间有人谤我、欺我、辱我、笑我、轻我、贱我、恶我、骗我，该如何处之乎?”
สือเต๋อตอบว่า
“จงอดทน ปล่อยเขาไป หลีกเลี่ยงเขา อดทน เคารพเขา เพิกเฉย รออีกสักสองสามปี แล้วเจ้าจะเห็นว่าอะไรจะเกิดขึ้น”
拾得答曰：“只需忍他、让他、由他、避他、耐他、敬他、不要理他、再待几年，你且看他。”
พระภิกษุสองรูปนี้เดินทางมาจากภูเขาเทียนไถมายังเจดีย์ผูหมิงซูโจวในสมัยราชวงศ์ถัง สมัยเจิ้งกวน เพื่อดำรงตำแหน่งเจ้าอาวาส ต่อมาวัดแห่งนี้ได้เปลี่ยนชื่อเป็นวัดหานซาน 寒山寺 อันเลื่องชื่อ
ในสมัยราชวงศ์ชิง จักรพรรดิหย่งเจิ้งได้พระราชทานนามหานซานอย่างเป็นทางการว่า “เหอเซิ่ง” 和圣 และสือเต๋อได้พระราชทานนามว่า “เหอเซิ่ง” 合圣 ต่อมาทั้งสองจึงเป็นที่รู้จักกันในนาม เหอเหอ สองเซียน 和合二仙
