บทกลอนรุ่งอรุณในฤดูใบไม้ผลิ 春晓 ของเมิ่งเฮ่าหรัน
รุ่งอรุณฤดูใบไม้ผลิ โดย เม่งเฮ่าหราน
ในฤดูใบไม้ผลิ นอนจนไม่รู้ว่าเช้า ทุกหนทุกแห่ง ได้ยินเสียงนกร้อง กลางคืนมาถึง มีเสียงลมและฝน ดอกไม้ร่วงไม่รู้ว่าเท่าใด
จีนเด็ดดอกไม้ พระราชนิพนธ์แปลในสมเด็จพระเทพรัตน ราชสุดาฯ
ชุนเทียนนอนได้ไปถึงเช้า ทุกแห่งเราได้ยินปักษา ค่าคืนเสียงลมฝนพัดเบาเบา ดอกไม้ร่วงไม่รู้ว่าเท่าใด
จะปล่อยร่วงไปไยเสียดายนัก เพื่อนรักผู้มีจิตใจแจ่มใส จะเด็ดดมรมย์รื่นชื่นหทัย บุปผาคือน้ำใจไมตรี
สุขล้ำสัมพันธ์ฉันมิตร พาชีวิตเรืองรุ่งมุ่งเกียรติศรี ดอกไม้หลากหลายหลากมากมี แต่ล้วนงามดีไม่แพ้กัน
จะเป็นจีนเป็นไทยใช่ใครอื่น จะชมชื่นผูกจิตสนิทมั่น เด็ดผกาผูกแทนใจผูกพัน แบ่งปันประดับเรือนเตือนตาเอย
สมเด็จพระเทพรัตนราชสุดาฯ สยามบรม ราชกุมารีทรงมีลายพระหัตถ์ถึงพระสหาย คนหนึ่ง และทรงกล่าวถึงซือ “ชุนเสี่ยว” ของ เมิ่งเฮ่าหรานว่า “เราชอบบทกวีบทนี้ อ่าน แล้วรู้สึกว่าอากาศสดชื่นสบายดี บรรยากาศยามเช้าตรู่ ตอนที่เราไป ออสเตรเลีย ไปพิพิธภัณฑ์ จำไม่ได้แล้ว ว่าที่ไหน ในห้องที่เก็บศิลปวัตถุจีน เขา เขียนบทกวีบทนี้ติดไว้ที่ฝาห้อง แสดงว่า เป็นบทกวีที่มีชื่อเสียง” (ลายพระราชหัตถ์ ลงวันที่ ๒๘ กรกฎาคม พ.ศ. ๒๕๓๐ ซือเป็น บทกวีประเภทหนึ่งของจีน)
ด้วยเหตุนี้ เมื่อกำนันสำราญ เกิดผล วง ดนตรีพาทยรัตน์ ขอพระราชทานบทร้อง ประกอบ เพลงจีนเด็ดดอกไม้ เถา ซึ่งเป็น เพลงเก่าเพลงหนึ่งของวังบางขุนพรหมและ เป็นเพลงสำเนียงจีน จึงทรงนำบทแปลซือ “ซุนเสี่ยว” ซึ่งทรงแปลไว้หลายปีแล้วมาแต่ง เป็นเป็นกลอนบทแรกของเพลงนี้ คำว่า “ชุน เสี่ยว” แปลว่า “รุ่งอรุณแห่งฤดูใบไม้ผลิ” (ชุน = ฤดูใบไม้ผลิ เสี่ยว = ย่ำรุ่ง รุ่งอรุณ)
