บทกวี อำลาที่ราบโบราณ เป็นผลงานที่มีชื่อเสียงของกวี ไป๋จวีอวี้ แห่งราชวงศ์ถัง บทกวีนี้บรรยายความรู้สึกอำลาเมื่อส่งเพื่อนผ่านคำอธิบายของหญ้าป่าบนที่ราบโบราณ
ไป๋จวีอี้แต่งบทกวีนี้เมื่อศักราชเจินหยวน ปีที่ 3 (พ.ศ. 1332) บรรยายถึงการอำลาส่งมิตรผู้สูงศักดิ์ แฝงอารมณ์เศร้าสร้อยที่ต้องพราก โดยใช้ทิวทัศน์ทุ่งหญ้าแห้งและหญ้าที่ขึ้นตามทางเดินเป็นฉาก รวมทั้งซากเมืองเก่าสมัยฮั่นซึ่งหลงเหลืออยู่แถบชานนครลั่วหยาง
มิตรภาพนั้นมั่นคงไม่มีวันมอดสิ้น เสมือนหญ้าที่แม้นถูกไฟหน้าแล้ง
เผาผลาญจนหมดสิ้นยังสามารถงอกเขียวสะพรั่งในฤดูใบไม้ผลิ
赋得古原草送别
离离原上草，一岁一枯荣。
野火烧不尽，春风吹又生。
远芳侵古道，晴翠接荒城。
又送王孙去，萋萋满别情。
อำลาที่ราบโบราณ
จากไกลจากบนทุ่งหญ้า หนึ่งปี ที่ งอกงาม แล้วเหี่ยวแห้ง
ไฟป่าเผาไม่สิ้น ลมฝนโชยกลับงอกงาม
ตฤณชาติบุปผาเบ่งบานเต็มถนน หญ้าเขียวขจีเชื่อมต่อเมืองไกล
จำใจอำลาสหายสนิทอีกครา หญ้าเขียวชอุ่มแทนอาวรณ์
