บทกวี ปีนขึ้นสูง 登高 เป็นบทกวีของกวีตู่ฟู่แห่งราชวงศ์ถัง
สี่ประโยคแรกบรรยายทิวทัศน์ บรรยายประสบการณ์การปีนเขาสูง ตามลักษณะตามฤดูกาลของฤดูใบไม้ร่วง และบรรยายทิวทัศน์ที่ว่างเปล่าและโดดเดี่ยวริมแม่น้ำ
สี่ประโยคหลังแสดงถึงความรู้สึกของการปีนสูง และแสดงความเศร้าของความยากจน แก่ และป่วย และอาศัยอยู่ในต่างเมือง ด้วยประสบการณ์ชีวิตของผู้เขียน
登高
风急天高猿啸哀， 渚清沙白鸟飞回。
无边落木萧萧下， 不尽长江滚滚来。
万里悲秋常作客，百年多病独登台。
艰难苦恨繁霜鬓， 潦倒新停浊酒杯。
ลมแรง ฟ้าสูง วานรร้อง เกาะเขียว หาดริมน้ำ นกบนวน
ใบไม้ร่วง ใบไม้เปลี่ยนสี แม่น้ำฉางเจียงไหลไปไม่สิ้นสุด
เป็นแขกอยู่แดนไกลช่างน่าเศร้า โรครุมเร้าโถมมาคล้ายตอกย้ำ
ผมขาวโพลนท่วมหัวเพิ่งใจช้ำ เลิกดื่มด่ำรสสุราก็สายแล้ว
